MD Tech Blog

W ciągu ostatnich kilku dni podjąłem się przeniesienia aplikacji portalu sędziów PLQ z hostingu sloppy.io na mój własny serwer ze względu na chęć obniżenia kosztów i zwiększenia dostępnych zasobów.

W tym celu musiałem się zapoznać z systemem docker-compose i skonfigurować reverse proxy, bo w przyszłości na tym serwerze usiądzie więcej moich projektów.

W kwietniu pisałem o tym jak nagrałem prezentację na WDI w programie OBS i o możliwości wykorzystania go do tworzenia filmu z nakładką z wynikami nałożoną na mecz Quidditcha. Ostatnio w końcu zabrałem się za stworzenie takiego systemu nakładek.

Postanowiłem przeznaczyć zepsutego latopa na domowy serwer, ale jako że nie chcę bawić się w tonę kabli, to postanowiłem wykorzystać w nim WiFi. Okazuje się, że podłączenie do sieci bezprzewodowej z poziomu terminala nie jest takie super łatwe.

W sierpniu kupiłem nowy aparat i zacząłem rozwijać mój kanał na YouTubie, przez co programowanie odłożyłem trochę na bok. Poniżej cała historia.

Jednym z większych feature’ów w Great# mają być typy wyższych rodzajów - z angielskiego Higher Kinded Types (HKT). Poniżej przedstawiam co to i jak wyglądają różne podejścia do ich implementacji.

Powiemy, że język funkcyjny jest czysty (ang. pure) jeśli funkcje nie mogą mieć efektów ubocznych (zmiana stanu, wywołania systemowe), a jedyny sposób, żeby te efekty osiągnąć jest przez wykorzystanie monad. Planując architekturę języka Great# postanowiłem, że jego funkcyjna część będzie właśnie czysta.

Spędziłem cały dzień, a może nawet więcej, myśląc o tym jak rozwiązać problem dostarczenia jak najbardziej generycznego rozwiązania inferencji typów w Great#. Poniżej omawiam sytuację oraz plusy i minusy kilku rozwiązań.

Planując semantykę Great# zacząłem szukać jak inni podeszli w swoich implementacjach do problemów z którymi się borykam. Na CLR zostało napisanych wiele języków. Poniżej kilka wartych poznania.

Ostatnio wspomniałem o moim planie na stworzenie nowego języka programowania, który będzie “lepszym” C#/F#. Great# będzie językiem, w którym wcięcia są częścią gramatyki. Wobec tego potrzebuję narzędzia, aby taką gramatykę opisać i sparsować.

Języki takie jak Java, C#, czy C++ wymagają od użytkownika pisania dużej ilości typów. Adwokaci języków dynamicznych takich jak Python czy Ruby mówią, że mogą szybciej pisać i modyfikować programy nie działając na typach. Ja uważam, że dynamiczne języki pozwalają na masę błędów programisty, pozwalając mu pisać kod, który po uruchomieniu jest skazany na porażkę.